روز هایی که گذشت ...

در استانه تبدیل شدن به یک وکیل تنها  ،ازسبک زندگی ام پشیمونم 

از تمام وقت هایی که سرم را انداختم پایین ..

از جونی های نکرده ..از خلاف های نکرده

جواب نگرفت...

از صبرم پشیمانم ...احساس پیری می کنم ...مرگ 

دلم می خواهد حرف بزنم ولی حرفام تکراریه ...

امروز بیست روز شعبه اقای ف تمام شد ...یه فکرایی گاهی تو ذهن ام میاد که از خودم ناامید میشم ..

من صبور بودم یا نبودم ..به هرحال دوست داشتم صبور باشم ولی الان سرریز شده ام ...یه مسیر طولانی راه رفتم والکی مغازه ها را نگاه کردم که حواسم پرت شه اما نشد ...

حوصله ندارم. بی خیال تمام جزوه های پخش شده تو اتاق با میم میرویم یک کافه میشنیم.صدای بلبل،حوض آبی اما حالم خوب نمیشه ...از میم جدا میشم تو خیابان راه میرم ..حالم خوب نمیشه ..چایی نبات درست می کنم‌و پنجره را باز می کنم حالم خوب نمیشه ...دیگه هیچ وقت حالم خوب نمیشه ..دلم می خواهد برم کوه ،بام  شهر و بلند بلند گریه کنم.  از کوه اومدم پایین دیگه هیچی یادم نباشه ...دلم می خواهد تمام شم ...

دلم می خواهد گریه کنم

 و  دارم گریه می کنم . اشک هام روی اساسنامه دیوان بین الملی کیفری میریزه 

چطوری دارم طاقت میارم ..